De dag van de stilte

Dit is een blog die ik eerder al publiceerde voor House4Balance.

Vandaag is het in België ‘de dag van de stilte’. Ik lees op hun website over hun “jaarlijkse campagne die de waarde van vertragen, verstillen en kwaliteitsvolle aandacht in Vlaanderen, Brussel en Nederland maatschappelijk aan de orde stelt”.

Ik begrijp het wel, dat mensen die volop in het leven staan en vaak moeten goochelen tussen werk, gezin, een sociaal leven en hobby’s af en toe tijd moeten maken om eens tot rust te komen en stilte daarbij een belangrijke rol speelt.

Ik kijk naar een overzicht van de activiteiten. Deze zijn zeer divers en gaan van een stilte ontbijt, mediteren, stilte wandelingen en stilte ervaringen… Je kan zelfs van de stilte gaan ‘proeven’.

Ik had eerst geschreven dat mijn stilte bitter smaakt, maar dat is niet juist. ‘Bitter’ kan lekker zijn. Het voelt bitter, dat is iets anders. Bij mij smaakt stilte -hmmmm, wat smaakt er slecht? Ik hou niet van zuur, maar dat vat het ook niet juist samen.
Mijn stilte smaakt aangebrand!

Ik ken namelijk geen stilte meer. Stilte klinkt oorverdovend! Wanneer ik de stilte zou gaan opzoeken, dan hoor ik alleen maar een zuivere, hoge toon. 7000 hertz, wellicht nog iets hoger. Ik kan niet bepalen hoe luid hij klinkt. Als het gewoon stil is in huis (koelkast draait, verkeer in de straat, …) dan klinkt ie luider. Ik hoor ‘em ook nog als er muziek op de achtergrond speelt en zelfs in de auto.

Hij is moeilijk te maskeren, wellicht omdat ie zo hoog klinkt. Ik kan in een hele luide omgeving zijn en hem nog horen. Ruis, zoals de zee, kabbelende beekjes… onderdrukken hem nog het best.

Ja, ‘mijn lawaai’ is een ‘hij’; ik noem het ‘tuut’, maar meestal kort ‘T’. T van tinnitus, want dat is het.
En hoezeer ik ook verlang naar stilte… T is een aandachtshoer, hoe stiller de omgeving, hoe meer hij van zich laat horen!

Tegelijk lijdt hij aan grootheidswaanzin: want hoe luid het omgevingslawaai ook is, hij doet er alles aan om er bovenuit te komen. En hij weet ook niet snel van ophouden: lang nadat het alweer stil is rondom mij, is hij nog uit volle borst aan het tuut-en!

T heeft ook een vriendje, dat heet H. En H staat voor hyperacusis. Ze zijn onafscheidelijk! H zorgt ervoor dat ik ziek word van lawaai. Lawaai maakt me duizelig en misselijk. H zorgt ervoor dat luisteren een grote inspanning vraagt en me constant uitput.
Als ik in een lawaaierige omgeving ben, gebruik ik gehoorbescherming. Die mag echter niet te veel lawaai tegenhouden, want dan kan de T er weer bovenuit komen. Met afgestopte oren maken mijn stem, mijn adem en zelfs mijn voetstappen een oorverdovend lawaai in mijn hoofd, die één grote klankkast is, met een hele slechte akoestiek.

Leven met T & H is een voortdurende zoektocht tussen stilte en lawaai. Ik hunker naar stilte; ik heb stilte nodig om te recupereren… maar het is nooit stil, niet voor mij, niet in mijn hoofd. Omdat T niet echt veel zinnigs te vertellen heeft, wil ik er ook niet blijven naar luisteren en daarom probeer ik hem ook te maskeren, met natuurgeluiden of een vleugje muziek. Dat mag niet te luid, want dan is H er als de kippen bij om mijn lichaam het gevoel te geven dat ik op een roller coaster zit na het eten van een grote portie smoutebollen. Ik heb vestibulaire hyperacusis.

Ik hoor niet alleen lawaai. Ik voel ook lawaai. Bepaalde frequenties, zoals lage bassen, dreunende machines, … die amper hoorbaar zijn omdat ze ergens ver weg zijn, voel ik. Ik weet niet of mijn lichaam trillingen waarneemt of hoe het precies werkt, maar dergelijke frequenties worden door mijn hersenen vertaald als misselijkmakend en duizelingwekkend. Dit heet laagfrequent geluid.

Toen ik 21 jaar geleden ziek werd, wilde ik maar één ding: stilte. Ik had toen net een boekje gelezen over stiltegebieden en was helemaal in de ban van een stiltegebied rond Vladslo. Toen ik 15 jaar geleden als proefkonijn 2 hersenelectrodes liet plaatsen in een poging om T te onderdrukken had ik met vrienden en familie afgesproken dat mijn code voor een geslaagd experiment ‘groetjes uit Vladslo’ zou zijn. Ik heb de boodschap jammer genoeg nooit kunnen versturen.
Maar wereldwijd blijven dokter en wetenschappers zoeken naar een manier om T & H te onderdrukken.

Laat die ‘dag van de stilte’ maar jaarlijks terugkomen. Misschien vind je mij wel op een dag al mediterend, in Vladslo.