Het gebeurt regelmatig dat ik niet op bepaalde woorden kom, waardoor een gesprek of een verhaal helemaal vast loopt. Bij mensen die je goed kennen, kan je dat nog uitgelegd krijgen ‘lap, het is weer van dat; ik ben het woord kwijt’ en later ‘wat was ik nu weer aan het vertellen’, maar ik ken niet zo veel mensen, dus kom ik het vaker bij vreemden tegen en dan is het redelijk frustrerend.
Ik noem het een soort afasie, alhoewel het nooit medisch werd vastgesteld. Soms, heel soms, leidt het tot hilarische toestanden. Zo is er een gesprek met Sweetie…
– Leg nu nog eens uit Truffel, waarom je vandaag zo laat bent aangekomen?
– Awel, er was op de E403 een ongeval gebeurd met een vrachtwagen en langs mijn kant was er een lange file.
– Oei, hopelijk niets ernstig?
– Nee, ik denk het niet. Ik heb het gehoord op de radio, bij de verkeersinformatie en het betrof enkel een vrachtwagen.
– Wat had die dan wel voor gehad?
– Hij was tegen de… euh, dinges gereden. Pfffff, Hoe zeg je dat nu? Awel, je weet wel, die dingen die langs de autostrade staan… Je hebt van soorten: er zijn van die ijzeren dingen, maar ook van die betonnen.
– Neen. Ik weet niet wat je bedoelt?!
– Maar jawel, die staan altijd, langs weerskanten langs de autostrade.
– Hmmmmm, neen, sorry.
Grrrrrrpfffffffff… Ik neem mijn smartphone erbij en Google iets van onderdelen van de autostrade… Neen, het woord staat er niet bij. HOE KAN DAT NU.
Enfin, ik doe nog een paar pogingen en kan de ‘dingen’ tot in het detail beschrijven, maar… NIETS.
Ten einde raad, bel ik mijn man.
– Zonder veel uitleg en begin vooral niet te lachen. Maar hoe noemt dat ding waar die camion vanochtend is op gereden op de 403?
– Euh, bedoel je, de vangrail?
Ik gooi de telefoon dicht en roep ‘de vangrail, Sweetie, de vangrail!’.
– Ach ja, de vangrail!
En toen zijn we beginnen gieren van het lachen.
Maar het eindigt niet altijd in een lachbui. Na de frustratie, word ik boos en triest en heel stilletjes. Ik beperk mijn sociale contacten en praat vooral thuis, tegen de honden. Die maken er niet zo’n punt van, als ik weer ‘euh’ zeg en dingen ‘dingen’ noem. Alleen als ik verschillende voornamen moet roepen, eer ik de juiste heb, durven ze eens met hun ogen draaien.
Om zaken te onthouden is mijn smartphone onmisbaar: ik neem foto’s om te weten waar ik mijn auto achterlaat. Ik gebruik ‘Keep’ voor kattenbelletjes en lijstjes. Zo heb ik een lijstje ‘waar naartoe vandaag’.
Voor thuis maak ik todo-lijstjes of ik besef pas ’s avonds wat ik overdag weer eens vergeten ben te doen.
Vandaag beginnen de herinneringen weer aan Sweetie & Truffel’s laatste 2 weken. Met dank aan de korte posten en foto’s op sociale media en de herinneringsfunctie kan ik mij de herinneringen weer levendig voor de geest halen. Ik koester deze herinneringen innig. Ik kan dag per dag die laatste kostbare 14 dagen opnieuw beleven.
Enfin, wat me dit blogje doet schrijven. Zonet hoorde ik ‘Piano Man’ van Billy Joel op de radio (ik kocht recent een DAB radio, want daarvoor luisterde ik vooral naar mij iPod via een docking). Ik heb het nummer al jaren niet meer gehoord en ik kon het helemaal mee zingen.
Op zo’n momenten vraag ik me af, waar dat in mijn geheugen staat opgeslagen en wat er daar nog allemaal te vinden is.
avalonluna 